İSTANBUL’U ÖZLÜYORUM, GÖZLERİM KAPALI…

İstanbul’u özlüyorum, gözlerim kapalı
Önce nostaljik tramvay geçiyor;
Ağaçlar sallanıyor
İstiklal Caddesi’nde;
Atatürk Kültür Merkezi’nde
Sezonun hiç bitmeyen oyunları
İstanbul’u özlüyorum, gözlerim kapalı.

İstanbul’u özlüyorum, gözlerim kapalı;
Kuşlar geçiyor, gökdelenler yokken;
Yükseklerden, süzüle süzüle.
Ağaçlarla kaplı kuzey ormanlarında;
Köprülerin suya değmiyor ayakları;
İstanbul’u özlüyorum, gözlerim kapalı.

İstanbul’u özlüyorum, gözlerim kapalı;
Serin serin parklar
Cıvıl cıvıl meydanlar
İnsan dolu sokaklar
İnşaat sesi gelmiyorken binalardan
Güzelim bahar rüzgârında lale kokuları;
İstanbul’u özlüyorum, gözlerim kapalı.

İstanbul’u özlüyorum, gözlerim kapalı;
Başımda eski günlerin sarhoşluğu
Haydarpaşa’da bir tren vardı;
Boş vagonların uğultusu içinde
İstanbul’u özlüyorum, gözlerim kapalı.

İstanbul’u özlüyorum, gözlerim kapalı;
Bir kutlama yapılıyor;
Danslar, şarkılar, türküler, kahkahalar.
Kültürden kültüre;
Hoşgörü bu olmalı;
İstanbul’u özlüyorum, gözlerim kapalı.

İstanbul’u özlüyorum, gözlerim kapalı;
Çırpınıyor kuş gibi, tepelerinde;
Tarihiyle, kültürüyle, seveniyle;
İyi olacak mı, olmayacak mı, biliyorum;
Bir umut doğuyor içime
Kalplerin vuruşundan anlıyorum;
İstanbul’u özlüyorum. semra_uygun@yahoo.com