Arka fonda her daim bir Bach Invention’u çalar…
Çalsın, çalsın,
hiçbir zaman susmasın. Felaket Henry[1] için…
Bir tabak spaghettiyi şırrraaaaapppp diye annesinin saçlarına yapıştırırken.
Çift sesli ve üç sesli bu invention’lar. İkinci bir ses var:
Mükemmel Peter; mükemmel bir kardeş örneği (bize göre, Henry’ye göre korkunç bir örnek): Barok müziğin ses anlamındaki karşılığı
yani kontrast’ı. İki sesin diyaloğu ve çatışması…
Sonra Anne var,
Baba var. İkisi paralel oktavlar. Üçüncü ses de katılır. Çok seslilik…
Ama uyum ve ahenk mutlaka var.
Bir denge
denge
denge var.
Bir kadans var.
Yani…
Invention’lar tam Henry için.
***
“Henry yatakta tepinme”… “Hayır Henry, Henry yapma dedim” (sağ el için).
“Aferin Peter, sebzeleri yine bir lokma bile bırakmadan yedin” (sol el için). Sol el eşlik etmek için değil bu arada…
“Toparlanın çocuklar kampa gidiyoruz,” der babası (üçüncü ses).
“Hayır ben evde kalıp pineklemek istiyorum,
istiyorum,
istiyorum” (tril).
Ama Henry mutlu sona ulaşır.
Henry bir ders alır ya da almaz.
Henry bir sonraki maceraya hazırdır.
Yani denge kurulur ve…
bir sonraki Invention’a geçilir.
***
Fark ediyorsunuz, e hissediyorum…
Her kurgu, her eser uygulanabilir bu barok şemaya, Felaket Henry benden naçizane bir örnekti sadece…
O halde ne zaman dengeden bahsedecek olsak,
Ne zaman dengeyi çok seslileştirecek olsak,
Trillerle zenginleştirsek, kontrastlara başvursak, kadanslarla bitirsek…
***
…arka fonda her daim bir Bach Invention’u çalar.